Είναι ένας ιστότοπος με περιεχόμενο πληροφοριακό,πολιτιστικό,λαογραφικό,ιστορικό και ότι άλλο συνεπάγεται,αποκλειστικά για την ανάδειξη αυτού του τόσο αγαπημένου τόπου του Άνω Βοΐου του Χωριού μας το ΠΟΛΥΚΑΣΤΑΝΟ.
Για να μαθαίνουμε και προπαντός να μην ξεχάσουμε πότε!!!!!!

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Ο Μακεδονικός αγώνας

Πρώιμος μακεδονικός αγώνας (1878–1904)

Στη διάρκεια του πρώιμου μακεδονικού αγώνα διακρίθηκε ο Αθανάσιος Γεωργίου Μπρούφας.
Γεννήθηκε το 1851 στο Παλιοκριμήνι Βοΐου  ή σύμφωνα με άλλους στο Στιζιάχι (Αηδόνια Γρεβενών).Από νεαρή ηλικία φαίνονταν ανυπότακτος γι’ αυτό στάλθηκε από τον πατέρα του στην Ελεύθερη Ελλάδα.. Το 1878 εμφανίζεται στα Μακεδονικά βουνά αρχηγός σώματος, το οποίο κατάρτισε με δικά του έξοδα και το οποίο επέδειξε ηρωισμό καθιστώντας το όνομά του φόβητρο για τους εχθρούς του.
Το 1896 οι παλιοί αρχηγοί: ο Ζέρμας, ο Αλαμάνος,ο  Νταβέλης, ο Μακρής,ο  Ναούμ Κωνσταντινίδης, ο Βλαχάβας και άλλοι υπέδειξαν τον Μπρούφα ως Γενικό Αρχηγό του κινήματος
Τον Ιούλιο του 1896, στάλθηκε με σώμα αγωνιστών στη Μακεδονία, στα πλαίσια της αποστολής 8 σω­μάτων με 550 άντρες στην πολύπαθη περιοχή, από την «Εθνική Εταιρεία».Συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη στο Καρά-Τσιαϊρ και σε κάποια προκήρυξη που εξέδωσε έγραφε: «…Σκοπός της εισβολής μας δεν είναι να πολεμήσωμε τους Τούρκους, αλλά να υπερασπίσωμε τα ελληνικά δικαιώματα από τους Βουλγάρους καταχραστάς…»
Από την αρχή κιόλας, επικηρύχθηκε για 2.000 λίρες, κυνηγημένος δε χάρη σ' εξαρχικούς καταδότες, που τον πρόδιναν συνέχεια στους Τούρκους, περι­κυκλώθηκε από τουρκικό τάγμα κι αφού διέφυγε μετά από 14ωρη μάχη, βαριά πληγωμένος, ενώ το σώμα του αποδεκατίστηκε. Έκοψε τις φλέβες του κοντά στις Σιδηρές Πύλες (Ντεμίρ-Καπού) στο απομονωμένο σπίτι όπου κρυβόταν, δίνοντας τέλος στο μαρτύριο του.
Ήταν ο πρωτοπόρος-πρόδρομος αγωνιστής του Μακεδονικού αγώνα που στην ουσία είχε ξεκινήσει νωρίτερα από το 1904 προστατεύοντας τον ελληνικό χριστιανικό πληθυσμό σε ώρες δύσκολες για την περιοχή της Μακεδονίας.
Η λαϊκή μούσα, τίμησε τη δράση του παλικαριού, με τραγούδια.
Εκτός από τον Αθανάσιο Μπρούφα στη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα από τα Αηδόνια (Στιζιάχι) αξιόλογες υπηρεσίες πρόσφεραν και ο Παπαγεώργης Παπανικολάου (1863-1951),ο Γρηγόριος Μπέζαρης και ο Αθανάσιος Ιωάννου Ζησόπουλος, σαν αγγελιοφόροι[3].


Ο Μακεδονικός αγώνας (1904-1908).

Πλούσια δράση παρουσιάζει η περιοχή Ηρακλεωτών και σ’ αυτή την κρίσιμη για τον ελληνισμό περίοδο. Ξεχωρίζουν οι μορφές του Λούκα Κόκκινου, καπετάν Αρκούδα ( Γιώργου Λεπεντάτου),Αθανάσιου Μπρούφα, Νικολάου Κανούτα, Δημήτριου Μπαλατσού, Μάνθου Κιούρου και πλήθος άλλων λιγότερων γνωστών Μακεδονομάχων που έδρασαν αυτήν την περίοδο.
Ο πληθυσμός τρομοκρατείται από τουρκορουμανικές συμμορίες οι οποίες δρουν με την ανοχή των Τουρκικών αρχών .Η ανύψωση του ηθικού είναι επιτακτική και αυτό γίνεται με ένοπλες ομάδες μακεδονομάχων οι οποίες ενισχύονται από το Μακεδονικό κομιτάτο. Ομάδες αγώνα συγκροτούνται σε όλα τα χωριά με ελληνικό πληθυσμό, ώστε να αντιπαρατεθούν ένοπλα πλέον στα σχέδια των Τούρκων  και των ρουμανόφιλων που δείχνουν να συνεργάζονται  μεταξύ τους
Αποκορύφωμα όλων αυτών η άνανδρη δολοφονία του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 1911 σε μια χαράδρα ανάμεσα από το Σνίχοβο (Δεσπότης) και τους Γριντάδες (Αιμιλιανός) από συμμορία, μαζί με το διάκο του Δημήτριο και τον Φασούλα από το Σνίχοβο που ήταν και ο οδηγός του.

Ο Παύλος Μελάς διαβαίνει την περιοχή Γρεβενών (27 Αυγούστου 1904-5 Σεπτεμβρίου 1904)

Στις 18 Αυγούστου 1904 όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς.
Ξεκινώντας ο Παύλος από το ελεύθερο τότε Θεσσαλικό χωριό Σταγιάδες , επιλέγει μια πολύ δύσβατη διαδρομή. Στις 27 Αυγούστου 1904 ο Παύλος Μελάς μπαίνει στην περιοχή Γρεβενών περνώντας τα σύνορα. Κατευθύνεται προς το χωριό Σπήλαιο Γρεβενών .
Επιλέγει να περάσει με τους συμπολεμιστές του από την μεριά της Πίνδου για να εξασφαλίσει ότι απ’ εκεί θα γίνει λιγότερο αντιληπτός και θα αποφύγει τον κίνδυνο να πέσει πάνω σε Τούρκους.
Την Τρίτη 31 Αυγούστου 1904 γράφει στη γυναίκα του Ναταλία Δραγούμη δίπλα από το Περιβόλι Γρεβενών για τις δυσκολίες του δύσβατου της περιοχής. Οδηγούς χρησιμοποιεί ποιμένες ή εργάτες που κόβουν ξύλα στη γύρω περιοχή.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1904 γράφει κοντά στη Σαμαρίνα ότι από μια κορυφή διέκρινε τη λίμνη της Καστοριάς. Καταδιώκεται από τουρκικό απόσπασμα 40 ανδρών. Ο Παύλος είχε προδωθεί από κάποιον πρώην οδηγό του Έλληνα .
Με πολλές δυσκολίες κατευθύνεται από τη περιοχή της Σαμαρίνας προς το Κλεπίστι Ανασέλιτσας (Πολυκάστανο Βοΐου) απ’ όπου γράφει την επόμενη επιστολή του στις 7 Σεπτεμβρίου 1904[7].Είναι ήδη πολύ κοντά στην περιοχή την οποίο έχει επιλέξει να επιχειρήσει.
Στις 13 Οκτωβρίου 1904 ,δηλαδή περίπου 36 μέρες μετά ο Παύλος Μελάς σκοτώνεται από απόσπασμα τουρκικό 150 ανδρών στο χωριό Στάτιστα των Κορεστίων Καστοριάς.
Είναι ο πιο μεγάλος και ξακουστός ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα που έδωσε τη ζωή του γι αυτόν και τη λευτεριά της Μακεδονίας μας.


πηγή: http://greveniotis.gr

1 σχόλιο:

Καλλιόπη είπε...

Ὅταν τὸ 2018 πέθανε ὁ Πασαλάρης, σὲ ἀφιέρωμα τῆς «Καθημερινῆς» γράφτηκε ὅτι ἀπὸ τὴν μεριὰ τῆς μητέρας του, παπποῦ εἶχε τὸν ὁπλαρχηγό Ναοῦμ Κωνσταντινίδη. Μεταξὺ τῶν γραφομένων, τὸ δημοσίευμα ἀνέφερε τὸν Ναοῦμ Κωνσταντινίδη ὡς ὁπλαρχηγό τοῦ Παύλου Μελᾶ!

Ὑπῆρχε ἄλλος Μακεδονομάχος,νεώτερος σὲ ἡλικία, μὲ τὸ ὄνομα Ναοῦμ Κωνσταντινίδης τὴν περίοδο 1904-1907;

Εὐχαριστῶ.