Είναι ένας ιστότοπος με περιεχόμενο πληροφοριακό,πολιτιστικό,λαογραφικό,ιστορικό και ότι άλλο συνεπάγεται,αποκλειστικά για την ανάδειξη αυτού του τόσο αγαπημένου τόπου του Άνω Βοΐου του Χωριού μας το ΠΟΛΥΚΑΣΤΑΝΟ.
Για να μαθαίνουμε και προπαντός να μην ξεχάσουμε πότε!!!!!!

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Ας θυμηθούμε τα παλιά… τα παλιά μας παιχνίδια στο Χωριό!!!!!!!!!!!






Ας θυμηθούμε τα παλιά… τα παλιά μας παιχνίδια στο 

Χωριό    !!!!!!!!!!!








Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν τις ευκαιρίες κοινωνικοποίησης και καλλιέργειας πνεύματος που είχαν τα παιδιά των παλαιότερων εποχών. 









Κλεισμένα μέσα σε διαμερίσματα, απασχολημένα με τους υπολογιστές και τα ιδιαίτερα μαθήματα ,δεν έχουν ούτε το χρόνο, αλλά ούτε και το χώρο να ζήσουν ως παιδιά,
 ν’ αναπτύξουν τις σωματικές,παράλληλα με τις πνευματικές τους δυνάμεις.




Tα παιδιά όμως των αλλοτινών εποχών είχαν στη διάθεσή τους και το χώρο, και το χρόνο να παίξουν και με το  παιχνίδι , να αναπτυχθούν σύμμετρα σωματικά και ψυχικά. 
H δουλειά, δουλειά, αλλά και το παιχνίδι , ήταν πρωταρχική ανάγκη.

Είναι μεγάλος ο κατάλογος των παιχνιδιών της παιδικής ηλικίας που υπήρχαν στο χωριό και που η αρχή τους 
βρίσκεται πολλούς αιώνες πριν από το σήμερα.

Παιχνίδι όμως δεν ήταν μόνο ότι δημιουργούσαμε. Κυρίως ήταν τα συλλογικά παιχνίδια που παίζαμε διαιωνίζοντας τα, μιας και τα περισσότερα –παραλλαγμένα- είχαν τις ρίζες τους ακόμα και στην αρχαιότητα ή το Βυζάντιο.

 Η δύναμη της συλλογικότητας το δεδομένο της συμμετοχής στο παιχνίδι κάθε στιγμή, δημιουργούσε τις περισσότερες φορές μια αυτοπεποίθηση στο παιδί που στη σημερινή εποχή δυστυχώς δεν μοιάζει καθόλου δεδομένη…

Ας σταματήσουμε όμως την ωραιοποίηση του παρελθόντος (μας) και ας παρουσιάσουμε στα σημερινά παιδιά, μερικά από τα ξεχασμένα και χαμένα στον χρόνο παιχνίδια, αλλά και να τα «ξανασυστήσουμε», σ’αυτούς  που τα έπαιζαν μικροί, αλλά τα ξέχασαν και κυρίως ξέχασαν να τα «συστήσουν» στα δικά τους παιδιά …

 Θα αναφερθώ όμως μόνο στα κυριότερα από αυτά, για λόγους οικονομίας  της ύλης.





Μπίλιες-Σιούμκες


Οι αρχαίοι Έλληνες έπαιζαν διάφορα παιχνίδια χρησιμοποιώντας καρύδια.
Ένα από αυτά, που ονομαζόταν «Ομίλα», ήταν παρόμοιο με το παιχνίδι «Κλοιός» που παίζεται ακόμη και σήμερα.
Υπάρχουν συχνές αναφορές σε όλο το φάσμα της Ρωμαϊκής λογοτεχνίας σε βόλους και σε παιχνίδια βόλων τα οποία παιζόντουσαν με καρύδια. Ο Οβίδιος περιγράφει μια ποικιλία παιχνιδιών με καρύδια στο ποίημά του «Η Καρυδιά». Είναι πιθανόν λογικό να υποθέσουμε πως οι Ρωμαίοι έπαιρναν αυτόν τον δημοφιλή τρόπο διασκέδασης μαζί τους σε όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας τους.
Ας δούμε τα ποιο  δημοφιλή παιχνίδια με βόλους:






Μπίλιες-Σιούμκες

Παίζεται με αρκετά παιδιά, που έχουν όλα από μια μπίλια.


Κάνουν ένα λάκκο και από μια ορισμένη απόσταση ρίχνουν την μπίλια τους στο λακουβάκι.
Όποιο παιδί καταφέρει να την στείλει μέσα στο λακουβάκι, έχει το δικαίωμα να χτυπήσει τους άλλους. Αν μπούνε δυο μπίλιες μαζί στο λακουβάκι  πιάνει ένας από τους δυο τις μπίλιες και τις ρίχνει από πάνω μέσα  κι οποίου είναι πιο κοντά ή μέσα στο λακουβάκι παίζει πρώτος.
 Όποιος χτυπήσει την μπίλια του αλλού, την παίρνει δική του.
 Νικητής είναι αυτός που θα μείνει τελευταίος και με τις πιο πολλές μπίλιες.

Μπίλιες-Τριγωνάκι

 Χαράζουμε στο χώμα ένα τρίγωνο και μέσα σ’ αυτό ο κάθε παίχτης βάζει δυο-τρεις από τους βόλους του. Σε μια απόσταση 4-5 μέτρων στήνεται μια πέτρα, ο μπάστακας. Τα παιδιά ρίχνουν τους βόλους τους προς τον μπάστακα και όποιος φτάσει πιο κοντά παίζει πρώτος. Ο παίχτης ρίχνει με τον αντίχειρα το βόλο του στο τριγωνάκι με σκοπό να χτυπήσει έναν από αυτούς που ήταν μέσα και να τον βγάλει έξω, οπότε και τον κερδίζει. Εάν κάποια στιγμή χάσει και ο βόλος του μείνει μέσα στο τρίγωνο, ο αμέσως επόμενος παίχτης χτυπώντας το βόλο κερδίζει όλους όσους είχε μαζέψει ο προηγούμενος ως τώρα.
Μπίλιες-κύκλος


Παίζεται με αρκετά παιδιά.

Χαράζουν ένα κύκλο στο χώμα και κάθε παιδί βάζει μέσα όσες μπίλιες θέλει. Όποιος πετύχει μια μπίλια ή και περισσότερες να βγούνε έξω από τον κύκλο, τις παίρνει και το παιχνίδι συνεχίζεται.

Πιο παλιά όταν δεν υπήρχαν μπίλιες γυάλινες το παιχνίδι παίζονταν  με'' σιούμκες''**(είδος καρπού βελανιδιάς που  είναι στρογγυλός .)

Ο Σαλίγκαρος




Με ένα ξύλο, μια κεραμίδα ή ένα κάρβουνο χαράζουν στο έδαφος ένα σαλίγκαρο και με ΄΄λάχνισμα΄΄  ορίζουν πιο παιδί θα παίξει πρώτο και θα χαράξει τα “πατήματα”.
Το πρώτο παιδί αρχίζει το κουτσό, πετώντας το κεραμίδι του στο πρώτο πάτημα.
Εκεί θα πηδήσει κουτσοπόδι και πάλι κουτσοπόδι θα σπρώξει το κεραμίδι του στο δεύτερο πάτημα κ.ο.κ. ως το κέντρο του σαλίγκαρου, όπου έχει δικαίωμα να πατήσει και με τα δυο πόδια για να ξεκουραστεί λίγο.
 Κατόπιν επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο.
Αν φτάσει έξω ομαλά, τότε κάνει ένα γύρο. Αν είτε το κεραμίδι του πέσει στη διαχωριστική γραμμή, είτε το πατήσει αυτό, είτε πατήσει κάτω και με τα δύο πόδια, τότε βγαίνει από το Παιχνίδι και αρχίζει το δεύτερο.
 Κερδίζει όποιο παιδί κάνει τους περισσότερους γύρους.

Οι Κωλοφέξες



« πυγολαμπίδες». Τις κυνηγούσαν τα παιδιά να τις πιάσουν και τις κλείνανε στις παλάμες τους κι έβγαινε φως από τα δάχτυλά τους.

Άλλοτε πάλι, τις βάζανε στο μέτωπο τους , αυτές να φωσφορίζουν και  τα παιδιά να φαίνονται τη νύχτα.

Καμιά φορά τις λιώνανε πάνω σε κάποια επιφάνεια και κάνανε σχήματα.

Σ’ όλους άρεσαν να τις βλέπουν τη νύχτα να πετούν.


Ο Τζίντζαρος-Χρυσόμυγα

Την άνοιξη, που ζωντανεύει η πλάση και διάφορα «μαμούδια» και «ζούδια» πετούσαν από ‘δω κι από ‘κει, τα παιδιά έπαιζαν το παιχνίδι της χρυσόμυγας. Το έντομο αυτό, χρυσοπράσινου χρώματος, εμφανιζόταν στο δενδρολίβανο και στις''βουζλιές'', που υπήρχαν στο χωριό στις πλαγιές των λόφων.

Έπιαναν ''τζίντζαρους'' και αφού τους έδεναν από το κεφάλι με μια λεπτή κλωστή, τους σβούριζαν δυο τρεις φορές. Τότε αυτοί  άνοιγαν τα φτερά τους και βουίζοντας, πετούσαν ψηλά, ενώ τα παιδιά τους κρατούσαν απ’ την κλωστή.

Έκαναν και συναγωνισμούς. Νικούσε το παιδί που ο ''τζίντζαρος'' του πήγαινε ψηλότερα και αυτό που έβρισκε τον πιο μεγάλο'' τζίντζαρο.''







Η Σφεντόνα-Λάστιχα
1.jpg

Ξύλο με δίχαλο (φούρκα) από κρανιά  στο πάνω μέρος, στο οποίο δενόταν το λάστιχο ( τις περισσότερες φορές κομμάτι από σαμπρέλα). Στο σημείο που έμπαιναν τα ΄΄πυρομαχικά΄΄ στη μέση από το λάστιχο, έμπαινε ένα κομμάτι πιο φαρδύ, για να κρατάει σταθερή την πέτρα.
Επικίνδυνο και απαγορευμένο παιχνίδι που έφτιαχναν οι μεγαλύτεροι, αφού εύκολα κάποιος μπορούσε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά εάν χτυπούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι με τις πέτρες που εκτοξεύονταν.


Κρατούσανε με το ένα χέρι το ξύλο(φούρκα), με το άλλο τέντωναν το λάστιχο και αφού είχανε τοποθετήσει τα «πυρομαχικά», ήταν  έτοιμοι για το παιχνίδι τους.
Το χρησιμοποιούσαν για να κυνηγήσουν  πουλιά, αλλά και για να συναγωνιστούν  στην σκοποβολή. Ενίοτε έσπαζαν   κανένα τζάμι ή καμιά λάμπα  των στύλων της ΔΕΗ  ή τα «ανάποδα φλυτζάνια»των στύλων του ΟΤΕ.



Τόξο

 Κόβανε ένα ίσιο κομμάτι κρανιάς περίπου 70-80 εκατ. μακρύ και πάχος όσο ένα δάχτυλο, και αφού το καθάριζαν καλά στην συνέχεια δένανε τις δύο άκρες του με έναν γερό σπάγκο,αφού προηγουμένως είχαν δώσει ημικυκλικό σχήμα στο ξύλο. Γιά βέλη χρησιμοποιούσαν πάλι κομμάτια κρανιάς πολύ λεπτότερα, ενώ στο μπροστινό μέρος αυτών τοποθετούσαν ένα μικρό τσίγκο-λαμαρίνα.

Η Στρίτσκα και η Χπάρα





Η Χπάρα ήταν ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι των παιδιών του χωριού πριν το έτος 1970 περίπου . Αποτελούνταν από ένα ξύλινο "βούζι" (κυλινδρικός σωλήνας από κλαδί ''βουζλιάς'' - κουφοξυλιάς), απ' το οποίο είχαν αφαιρέσει την εσωτερική (ψίχα) του, ώστε να μοιάζει με κάννη όπλου, μήκους 15 εκατοστών,παίρνανε ένα ξύλο κρανιάς μέ μήκος περίπου όσο τής κουφοξυλιάς, και πάχος όσο τό εσωτερικό της,αφήνανε  αυτό τό πάχος γιά 1 εκατ. στην μία άκρη, καί τό υπόλοιπο τό λεπταινανε, δημιουργώντας ένα έμβολο . Ως "βόλια" του ιδιότυπου αυτού παιχνιδιού - όπλου, χρησιμοποιούνταν κουμπούλια από κέδρα, σχοινί απο φόρτωμα (αυτό που δένανε στο σαμάρι) κόβανε μικρά κομματάκια το ξύνανε να γίνει σαν μαλί και μάλιστα το μασούσανε να μαλακώσει για να γίνει στρογγυλή η μπαλίτσα και μετά  αυτές τις προωθούσαν τα παιδιά, τη μία μετά την άλλη, μέσα στο βούζι, με το έμ­βολο που λεγόταν "κοντάκι".
 Σκοπός του παιχνιδιού ήταν η δημιουργία ενός ευχάριστου, καθαρού και ισχυρού κρότου, που επιτυγχανόταν με την εξής διαδικασία: αφού τοποθετούσαν τα βόλια στο εσωτερικό τής κουφοξυλιάς, και πίεζαν απότομα μέ τό έμβολο ο αέρας πού συμπιέζονταν πετούσε μακριά τό κουμπούλι δημιουργώντας κρότο.

Η Στρίτσκα ήταν ακριβώς το ίδιο με την Χπάρα αλλά αντί για βόλια έμπαινε νερό και ήταν κάτι σαν νεροπίστολο.

Το Τζαμί




Τα παιδιά τοποθετούν το ένα τενεκεδάκι επάνω στο άλλο, ώστε να σχηματίσουν ένα «τζαμί».

Το τζαμί βρίσκεται στο κέντρο ενός κύκλου διαμέτρου ενός μέτρου περίπου .

Οι ομάδες
Οι παίχτες, είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Μετά από λάχνισμα, η μία, περιμένει πίσω από το τζαμί, ( τα κορίτσια ) 
και η άλλη ( τα αγόρια ) στέκεται περίπου 10 μέτρα μακριά από το τζαμί
Τα αγόρια με μια μπάλα στα χέρια, θα προσπαθήσουν να γκρεμίσουν, σημαδεύοντας, το τζαμί .

Το ρίξιμο της μπάλας

Ρίχνει κάθε παιδί με την σειρά του την μπάλα, ώσπου να πετύχει και να γκρεμίσει το τζαμί.
Αν ρίξουν όλοι οι παίχτες της ομάδας και δεν καταφέρουν να γκρεμίσουν το τζαμί, αλλάζουν θέση και ρόλους

Μετά το γκρέμισμα…

Τα αγόρια γκρέμισαν το τζαμί. Τα κορίτσια σκορπούν τα κεραμιδάκια μέσα στον κύκλο και καταλαμβάνουν
Τα αγόρια σκορπίζουν και αυτά μέσα στον χώρο. Η μπάλα περνάει στα χέρια των κοριτσιών.

Προσπάθειες

Τα μεν αγόρια, θα προσπαθήσουν να ξαναχτίσουν το τζαμί, τα δε κορίτσια θα προσπαθήσουν να τους χτυπήσουν 
καίγοντας τους με την μπάλα.
Θα πρέπει όμως να προσέξουν μην αστοχήσουν και απομακρυνθεί η μπάλα από το μέρος που χτίζεται το τζαμί.
Το στήσιμο των κεραμιδιών
Γιατί αν απομακρυνθεί η μπάλα, τα αγόρια, η αντίπαλη ομάδα, βάζει τα τενεκεδακια το ένα πάνω στο άλλο 
χτίζοντας το τζαμί.
Προσοχή στο στήσιμο!
Στη βιασύνη τους τα αγόρια να μην καούν, αλλά και να χτίσουν το τζαμί, πολλές φορές γκρεμίζουν
 από μόνοι τους το τζαμί.
Ξανά από την αρχή…
Και τότε ξανά από την αρχή, ώστε να καούν όλα τα αγόρια ή να τελειώσουν το χτίσιμο του τζαμιού.
Και επί τέλους τα αγόρια, καταφέρνουν χωρίς να τους κάψουν όλους να χτίσουν το τζαμί.
 Φωνάζοντας «τζαμί» κερδίζουν το πρώτο παιχνίδι







Τα σκατούλια



.Οι παίκτες βρίσκουν 5 - 10 (ανάλογα το πάχος τους) πλακερές πετρούλες– πλάκες, καθώς και από µία δική του ο καθένας.
 Ορίζουν ένα σηµείο που θα βάλουν τις 5 - 10 πετρούλες τη µία επάνω στην άλλη δηµιουργώντας ένα σωρό.
 Αυτά είναι τα σκατούλια. Σε απόσταση µμερικών βηµάτων από το σωρό (ας πούµε 10) τραβάνε µια γραµµή. Όσο πιο µμακριά
 είναι η γραµµή από τα σκατούλια, τόσο πιο δύσκολο είναι το παιχνίδι. .Ένας - ένας οι παίκτες ρίχνουν τις δικές τους πλάκες 
από το σηµείο που είναι τα σκατούλια προς τη γραµµή, µε στόχο η πλάκα τους να πάει όσο πιο κοντά στη γραµµή. 
Ο παίκτης που η πλάκα του θα πάει πιο µμακριά από τη γραµµή, θα φυλάξει πρώτος τα σκατούλια, θα είναι ο πρώτος σκατλιέρης
Οι υπόλοιποι παίκτες µένουν κοντά στη γραµµή και ένας - ένας ρίχνουν τη δική τους πλάκα µε στόχο να γκρεµίσουν τα σκατούλια.
Ρίχνοντας το σωρό µε τις Πετρούλες, τα σκατούλια, τρέχει να πάρει πάλι την πέτρα του και να γυρίσει στη γραµµή.
 Αυτός που τα φυλάει, ο σκατλιέρης, προσπαθεί να τα στήσει πάλι στη θέση τους και να προλάβει να πιάσει - αγγίξει τον παίκτη που του έριξε τα σκατούλια πριν αυτός φτάσει στη γραµµή.



 Αν τον πιάσει – αγγίξει, τότε αλλάζουν ρόλους οι δυο τους .




  Τα σκλαβάκια

   
Αφού χωριστούν σε δυο οµάδες, χαράζουν µια γραµµή µπροστά από κάθε οµάδα, σχηµατίζοντας έτσι µια διαχωριστική ζώνη ανάµεσά τους.
 Στόχος του παιχνιδιού είναι να «σκλαβώσουνε» όλους τους αντιπάλους , γι’ αυτό βγαίνει ένας παίκτης µπροστά από τη γραµµή και τους προκαλεί να τον κυνηγήσουν.

Το βασικό στοιχείο αυτού του παιχνιδιού είναι ότι όποιος παίκτης βγαίνει αργότερα, έχει το πλεονέκτηµα απέναντι
 σ’ αυτούς που βγήκαν πριν απ’ αυτόν κι εποµένως µμπορεί να τους «σκλαβώσει».

Έτσι, λοιπόν, όταν έβγαινε από την απέναντι οµάδα κάποιος για να κυνηγήσει αυτόν που βγήκε πρώτος, έτρεχε κάποιο άλλο παιδί από την οµάδα του για να τον προστατέψει κι αν µπορέσει να πιάσει«σκλάβο» τον αντίπαλο. 
Φυσικά και οι παίκτες της άλλης οµάδας έτρεχαν να προστατέψουν τον παίκτη τους και έτσι κάθε φορά κάποιος άλλος έχει το πλεονέκτηµα. 

Αν κάποιος επέστρεφε στη γραµµή της οµάδας του, µμπορούσε να ανανεώσει τη δύναµή του, κερδίζοντας το πλεονέκτηµα απέναντι στους αντιπάλους του.

Όταν κάποιος πιαστεί «σκλάβος», τον βάζουµε στη γραµµή µπροστά από την περιοχή µας.
 Στόχος των αντιπάλων είναι να τον ελευθερώσουν, ακουµπώντας τον χωρίς όµως να πιαστούν οι ίδιοι.
Όποια οµάδα έπιανε όλους τους αντίπαλους «σκλάβους» ήταν η νικήτρια.




 Τα Καροτσάκια


Η δυσκολία ήταν να βρεθούν τα ξύλα. Όταν κατάφερναν να τα
βρούνε  αναζητούσαν τους ... ειδικούς, τα μεγαλύτερα παιδιά η τους πατεράδες που γνώριζαν την δύσκολη αυτή κατασκευή.
Η κατασκευή ήταν η εξής :χρειαζόταν μια μεγάλη σανίδα ''απέλα'' για τον κορμό (σασί) του καροτσιού , την οποία πελεκούσαν στο μπροστινό μέρος για  να γίνει  μυτερή και να μπορεί να στρίβει το καροτσάκι.
Στην συνέχεια κάρφωναν πίσω ένα καδρόνι (λούμπαρος) ως άξονα και τον διαμόρφωναν ανάλογα, για να μπορούν να μπαίνουν οι ρόδες .
Οι ρόδες κόβονταν από στρογγυλούς κορμούς οξιάς , οι πίσω πιο χοντρές και πιο μεγάλες και οι μπροστά πιο λεπτές και πιο μικρές για να έχει κλίση και να μπορεί να αναπτύσσει ταχύτητα στις κατηφόρες του χωριού , για λίπανση στον άξονα  χρησιμοποιούσαν λίγδα γουρουνιού. .

Το ίδιο έκαναν και για τον μπροστινό άξονα (λούμπαρο) με την διαφορά ότι δεν τον κάρφωναν στην σανίδα, αλλά τρυπούσαν στην μέση τον( λούμπαρο) και την μπροστινή πλευρά της σανίδας, εκεί που ήταν μυτερή και  έφτιαχναν ένα τύπο πίρου που τον τοποθετούσαν για να κρατάει τη σανίδα και τον άξονα,  για να μπορεί να στρίβει το καροτσάκι.
Στο τέλος για τιμόνι κάρφωναν πάνω στον άξονα δυο ίσια ξύλα, ένα αριστερά και ενα δεξια σε σχήμα Χ  και για διακόσμηση κάρφωναν στην φάτσα του καροτσιού   συνήθως «δεκάρες» και «κοσιάρες»
 Το καροτσάκι πήγαινε καλά στην κατηφόρα, αλλά στο ισιάδι όλο και κάποιος μικρός θα έσπρωχνε με αντάλλαγμα μία καβάλα


Αγαπημένες πίστες ήταν οι αμαξωτές με  κατηφόρα(από την « Ντέτσκου» μέχρι τον ''Κωτούλα'',και οι πλακαριές στην '' Παδ'')


 Δύσκολα μπορεί να ξεχάσει κανείς τον ντόρο που έκαναν τα καροτσάκια στον κατήφορο με τον συνεχή φόβο μην σπάσει ο (λούμπαρος). 

 Πραγματικά όμορφες κατασκευές και αναμνήσεις!!!!!


 Η Σάνκα






Η «σάνκα'' ήταν ένα απλό και ιδιότυπο παραδοσιακό έλκηθρο ψυχαγωγικού χαρακτήρα. Κατασκευαστές της ήταν τα ίδια τα παιδιά με τα σύνεργα του σπιτιού τους και με τα υλικά που εύκολα έβρισκαν, όπως δυο μικρές μονοκόμματες σανίδες, που τις κάρφωναν την μια μπροστά και την άλλη πίσω επάνω σε δύο παράλληλα ξύλα -
σανίδια  κατάλληλα για το γλίστρημα στο παγωμένο χιόνι.
 Την κίνηση της "σάνκας'' την επιτύγχαναν τα παιδιά με τον έξης τρόπο: Καθόταν  επάνω στην σανίδα και με δυο "τσουβιά'''(δύο μικρές ράβδους)χτυπούσαν το παγωμένο χιόνι και η ''σάνκα'' ανέπτυσσε ταχύτητα στις κατηφόρες του χωριού.


Tα παραπάνω παιχνίδια ήταν σε ευρεία χρήση μέχρι το 1980 περίπου, οπότε εξαφανίστηκαν ξαφνικά σαν τους δεινόσαυρους. Φαίνεται ότι ο πλήρης εξηλεκτρισμός της χώρας, η ανάπτυξη των συγκοινωνιών, η διάδοση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, η γέννηση αυτού που λέμε σήμερα “δυτικός τρόπος ζωής” εξοβέλισαν τα πατροπαράδοτα παιχνίδια. Ίσως οι σύγχρονες ανάγκες, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ο σύγχρονος αγχώδης ρυθμός να μην αφήνουν περιθώρια για τέτοιες ομαδικές εκτονώσεις. Tο βέβαιο είναι ότι με την έκλειψη των παιχνιδιών αυτών, εξέλιπαν και οι ευκαιρίες που είχαν τα παιδιά άλλοτε να βελτιώσουν τη φυσική κατάσταση και να εξασκήσουν το πνεύμα τους. 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια: