Πολυκάστανο: Τα αμπέλια του Πολυκαστάνου, o τρύγος και το τσιπουριό.

Τα αμπέλια του Πολυκαστάνου, o τρύγος και το τσιπουριό.

Τα ποιο παλιά χρόνια μια απασχόληση των κατοίκων του χωριού μας ήταν και η αμπελουργία. Τα πρώτα αμπέλια βρίσκονταν στην τοποθεσία «Αμπέλια» που είναι κοντά στο ποτάμι και στα σύνορα με το χωριό Ζώνη ,πριν σαράντα περίπου χρόνια αυτά τα αμπέλια εγκαταλείφθηκαν .

Σήμερα η τοποθεσία αυτή είναι ένα βοσκοτόπι με δέντρα και θάμνους , τα μόνα που διασώζονται είναι τα ντουβάρια που έφτιαχναν για να κρατήσουν τα χώματα από τα αμπέλια και ξερες ρίζες των αμπελιών .

Στη συνέχεια φυτεύτηκαν δυο με τρία νέα σε διάφορες τοποθεσίες.

Δεν υπήρχε οικογένεια χωρίς να διαθέτει αμπέλι. Τα σταφύλια ήταν απαραίτητα γιατί με αυτά παρασκεύαζαν το κρασί και το τσίπουρο .

Η καλλιέργεια του αμπελιού απαιτεί υπομονή και μεράκι, στοιχεία που φαίνεται πως τα διέθεταν οι κάτοικοι εκείνης της εποχής. Το σκάψιμο που είναι επίπονη εργασία την έκαναν οι νέοι. Οι γεροντότεροι με την υπομονή και τη σοφία τους αναλάμβαναν το κλάδεμα. Χαρακτηριστικό ήταν πως όλοι σχεδόν οι παλιοί γνώριζαν να εμβολιάζουν τα άγρια κλήματα..

Αντιμετώπιζαν τις συνηθισμένες ασθένειες του αμπελιού με διάλυμα γαλαζόπετρας και ασβέστη. Ένα άλλο «φυτοφάρμακο» ήταν και το θειάφι. Λίγοι σήμερα αμπελουργοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές μεθόδους αντιμετώπισης των ασθενειών.

Την εποχή του τρύγου μικροί και μεγάλοι ξεκινούσαν τα χαράματα για τα αμπέλια. Άλλοι με κάρα και άλλοι με ζώα σαμαρωμένα και φορτωμένα με «κουσιέρες»*. Τα αμπέλια τα τρυγούσαν οι κάτοικοι του χωριού την ίδια μέρα κατά τοποθεσία.

Αυτό γινόταν για να αποφύγουν τις ζημιές στα σταφύλια από τα πουλιά.

Αν κάποιο αμπέλι έμενε ατρύγητο σμήνη πουλιών συγκεντρώνονταν σε αυτό.

Το μεσημέρι σε κάποιο ίσκιο απολάμβαναν το μεσημεριανό τους φαγητό που τη συγκεκριμένη ημέρα ήταν ψωμί, τυρί και σταφύλια φρεσκοκομμένα από το αμπέλι τους. Κοντά το βράδυ γύριζαν στο χωριό. Ξεφόρτωναν τα σταφύλια που τα είχαν τοποθετημένα στις «κουσιέρες»* .

Την επόμενη μέρα ασχολούνταν με το πάτημα των σταφυλιών. Το πάτημα γινόταν σταδιακά σε μεγάλα καζάνια. Μούστος και κατάλοιπα των σταφυλιών στη συνέχεια μεταφέρονταν σε ξύλινα βαρέλια και στην συνέχεια τα σφράγιζαν με ζυμάρι και ασβέστη.. Ανάλογα με το είδος του κρασιού που επιθυμούσαν να παρασκευάσουν ενεργούσαν στη συνέχεια. Το κρασί που το τραβούσαν αμέσως από τα βαρέλια ως μούστο το ονόμαζαν «πάτα-τράβα» και προοριζόταν να γίνει ένα σχετικά γλυκό κρασί και ωρίμαζε μόνο του, χωρίς τα τσίπουρα. Αντίθετα το κρασί που ωρίμαζε μαζί με τα τσίπουρα, το τραβούσαν στα μέσα περίπου Νοεμβρίου, τότε δηλαδή που έψηναν τα τσίπουρα για να παραχθεί το ρακί (τσίπουρο).

Έτσι έκλεινε ακόμη ένα σημαντικό κεφάλαιο του ετήσιου κύκλου των απλών ανθρώπων της εποχής εκείνης. Με την παρασκευή του «τσίπουρου» ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το χειμώνα που πλησίαζε όσο σκληρός και αν ήταν αυτός.

Σήμερα ένα μόνο οργανωμένο αμπέλι υπάρχει στο χωριό, το αμπέλι του Χριστόδουλου,που με περίσσιο ζήλο και πολύ μεράκι έφτιαξε και απολαμβάνει αυτός και εμείς με την σειρά μας τούς καρπούς του .

Καλή σοδειά Χριστόδουλε....!!